دعای ابوحمزه- قسمت دوم

اِلـهی رَبَّیتَنی فی نِعَمِکَ وَاِحْسانِکَ صَغیراً وَنَوَّهْتَ بِاسْمی کَبیراً فَیامَنْ

خدایا مرا در خردسالی در نعمت‌ها و احسان خویش پروریدی و در بزرگی نامم را بر سر زبان‌ها بلند کردی پس ای که

رَبّانی فِی الدُّنْیا بِاِحْسانِهِ وَتَفَضُّلِهِ وَنِعَمِهِ وَاَشارَ لی فِی الاْخِرَةِ

در دنیا مرا به احسان و فضل و نعمت‌های خود پروریدی و برای آخرتم

اِلی عَفْوِهِ وَکَرَمِهِ مَعْرِفَتی یا مَوْلای دَلیلی عَلَیکَ وَحُبّی لَکَ شَفیعی

به عفو وکرم اشارت فرمودی ای مولای من شناسایی‌ام به تو راهنمای من به‌سوی تو است و محبتی که به تو دارم شفیع من است

اِلَیکَ وَاَنـَا واثِقٌ مِنْ دَلیلی بِدَلالَتِکَ وَساکِنٌ مِنْ شَفیعی اِلی

به درگاهت و من از راهنمایی کردن این دلیلم به‌سوی تو مطمئنم و از پذیرفتن شفیعم از جانب تو

شَفاعَتِکَ اَدْعوُکَ یا سَیدی بِلِسان قَدْ اَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ اُناجیکَ

آسوده خاطرم. می‌خوانمت ای آقای من به زبانی که گناه لالش کرده. پروردگارا با تو راز گویم

بِقَلْب قَدْ اَوْبَقَهُ جُرْمُهُ اَدْعوُکَ یا رَبِّ راهِباً راغِباً راجِیاً خآئِفاً اِذا

به‌وسیله دلی که جنایت به هلاکتش کشانده می‌خوانمت. ای پروردگار من هراسان و خواهان‌و امیدوار و ترسان،

رَاَیتُ مَوْلای ذُنوُبی فَزِعْتُ وَاِذا رَاَیتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ فَاِنْ عَفَوْتَ

ای مولای من هنگامی که گناهانم را مشاهده می‌کنم هراسان شوم و چون بزرگواری تو را بینم به طمع افتم. خدایا اگر بگذری

فَخَیرُ راحِم وَاِنْ عَذَّبْتَ فَغَیرُ ظالِم حُجَّتی یا اَللهُ فی جُرْاَتی عَلی

بهترین مهرورزی و اگر عذاب کنی ستم نکرده‌ای، دلیل و بهانه من ای خدا در اینکه دلیری کنم

مَسْئَلَتِکَ مَعَ اِتْیانی ما تَکْرَهُ جُودُکَ وَکَرَمُکَ وَعُدَّتی فی شِدَّتی مَعَ

در سوال کردن از تو با اینکه رفتارم خوشایند تو نیست همان جود و کرم تو است و ذخیره من در سختی‌ام با

قِلَّةِ حَیائی رَاْفَتُکَ وَرَحْمَتُکَ وَقَدْ رَجَوْتُ اَنْ لا تَخیبَ بَینَ ذَینِ

بی شرمی من همان رأفت و مهربانی تو است و به‌راستی امیدوارم که نومید مکنی میان این وآ‌ن آرزویم را

وَذَینِ مُنْیتی فَحَقِّقْ رَجآئی وَاسْمَعْ دُعآئی یا خَیرَ مَنْ دَعاهُ داع

پس امیدم را صورت عمل ده و دعایم را شنیده گیر ای بهترین کسی که خوانندگان بخوانندش

وَاَفْضَلَ مَنْ رَجاهُ راج عَظُمَ یا سَیدی اَمَلی وَسآءَ عَمَلی فَاَعْطِنی

و برتر کسی که امیدواران بدو امید دارند ای آقایم، آرزویم بزرگ و عملم زشت است پس تو

مِنْ عَفْوِکَ بِمِقْدارِ اَمَلی وَلا تُؤاخِذْنی بِاَسْوَءِ عَمَلی فَاِنَّ کَرَمَکَ

از عفو خویش به اندازه آرزویم به من بده و مرا به بدترین عملم مؤاخذه مکن زیرا کرم تو برتر است

یجِلُّ عَنْ مُجازاةِ الْمُذْنِبینَ وَحِلْمَکَ یکْبُرُ عَنْ مُکافاةِ الْمُقَصِّرینَ

از مجازات گنهکاران و بردباری‌ات بزرگتر است از مکافات تقصیرکاران

وَاَ نَا یاسَیدی عائِذٌ بِفَضْلِکَ هارِبٌ مِنْکَ اِلَیکَ مُتَنَجِّزٌ ما وَعَدْتَ مِنَ

و من ای آقایم به فضلت پناهنده گشته و از تو به‌سوی خودت گریخته‌ام و خواستارم آنچه را وعده کردی از

الصَّفْحِ عَمَّنْ اَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً وَما اَ نَا یا رَبِّ وَما خَطَری هَبْنی

چشم پوشی نسبت به کسی که خوش گمان به تو است، من چه‌ام پروردگارا؟ و چه اهمیتی دارم؟ مرا

بِفَضْلِکَ وَتَصَدَِّْ عَلَی بِعَفْوِکَ اَی رَبِّ جَلِّلْنی بِسَِتْرِکَ وَاعْفُ عَنْ

به فضل خویش ببخش با عفو خود بر من نیکی کن و منت گذار، پروردگارا مرا به پوشش خود بپوشان

تَوْبیخی بِکَرَمِ وَجْهِکَ فَلَوِ اطَّلَعَ الْیوْمَ عَلی ذَنْبی غَیرُکَ ما فَعَلْتُهُ

و به کرم ذاتت از سرزنش کردن من درگذر پس اگر دیگری جز تو بر گناهم آگاه می‌شد آن گناه را انجام نمی‌دادم

وَلَوْ خِفْتُ تَعْجیلَ الْعُقوُبَةِ لاَ اجْتَنَبْتُهُ لا لاَِنَّکَ اَهْوَنُ النّاظِرینَ وَاَخَفُّ

و اگر از زود به کیفر رسیدن می‌ترسیدم باز هم خودداری می‌کردم و اینکه با این وصف گناه کردم نه برای آن بود که تو سبک‌ترین بینندگانی

الْمُطَّلِعینَ[ عَلَی ]بَلْ لاَِنَّکَ یارَبِّ خَیرُ السّاتِرینَ وَاَحْکَمُ الْحاکِمینَ

و یا بی مقدارترین مطلعین هستی بلکه برای آن بود که تو ای پروردگار من، بهترین پوشندگان و حکم کننده‌ترین حاکمان

وَاَکْرَمُ الاَْکْرَمینَ سَتّارُ الْعُیوُبِ غَفّارُ الذُّنوُبِ عَلاّمُ الْغُیوُبِ تَسْتُرُ

و گرامی‌ترین گرامیان و پوشاننده عیوب و آمرزنده گناهانی. گناه را به کرمت می‌پوشانی

الذَّنْبَ بِکَرَمِکَ وَتُؤَخِّرُ الْعُقوُبَةَ بِحِلْمِکَ فَلَکَ الْحَمْدُ عَلی حِلْمِکَ بَعْدَ

و کیفر را به واسطه بردباری‌ات به تأخیر اندازی پس تو را ستایش سزا است بر بردباری‌ات، پس

عِلْمِکَ وَعَلی عَفْوِکَ بَعْدَ قُدْرَتِکَ وَیحْمِلُنی وَیجَرِّئُنی عَلی

از دانستن و بر گذشتت پس از توانایی داشتن و همین گذشت تو از من مرا وادار کرده و دلیر ساخته بر

مَعْصِیتِکَ حِلْمُکَ عَنّی وَیدْعوُنی اِلی قِلَّةِ الْحَیآءِ سَِتْرُکَ عَلَی

نافرمانی‌ات و همان پرده پوشی‌ات بر من مرا به بی شرمی واداشته

وَیسْرِعُنی اِلَی التَّوَثُّبِ عَلی مَحارِمِکَ مَعْرِفَتی بِسَعَةِ رَحْمَتِکَ

و همان معرفتی که من به فراخی رحمتت دارم و بزرگی عفوت مرا به‌دست زدن به کارهای حرام شتابان می‌کند

وَعَظیمِ عَفْوِکَ یا حَلیمُ یا کَریمُ یا حَی یا قَیومُ یا غافِرَ الذَّنْبِ یا

ای بردبار، ای بزرگوار، ای زنده و ای پاینده، ای آمرزنده گناه، ای

قابِلَ التَّوْبِ یا عَظیمَ الْمَنِّ یا قَدیمَ الاِْحسانِ اَینَ سَِتْرُکَ الْجَمیلُ

پذیرنده گناه، ای بزرگ نعمت، ای دیرینه احسان، کجاست پرده‌پوشی زیبایت؟

اَینَ عَفْوُکَ الْجَلیلُ اَینَ فَرَجُکَ الْقَریبُ اَینَ غِیاثُکَ السَّریعُ اَینَ

کجاست گذشت بزرگت؟ کجاست گشایش نزدیکت؟ کجاست فریادرسی فوریت؟ کجاست

رَحْمَتُکَ الْواسِعَه اَینَ عَطایاکَ الْفاضِلَه اَینَ مَواهِبُکَ الْهَنیئَه اَینَ

رحمت وسیعت؟ کجاست عطاهای برجسته‌ات؟ کجاست بخششهای دلچسبت؟ کجاست

صَنائِعُکَ السَّنِیه اَینَ فَضْلُکَ الْعَظیمُ اَینَ مَنُّکَ الْجَسیمُ اَینَ

نیکی‌های شایانت؟ کجاست فضل عظیمت؟ کجاست نعمت بزرگت؟ کجاست

اِحْسانُکَ الْقَدیمُ اَینَ کَرَمُکَ یا کَریمُ بِهِ وَ بِمُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد فَاسْتَنْقِذْنی وَبِرَحْمَتِکَ

احسان دیرینه‌ات؟ کجاست کرمت؟ ای کریم بدان(چه گفتم) و به محمد و آل محمد مرا نجات ده و به رحمتت

فَخَلِّصْنی یا مُحْسِنُ یا مُجْمِلُ یا مُنْعِمُ یا مُفْضِلُ 

خلاصم کن، ای نیکو، ای نیکو بخش، ای نعمت ده، ای زیاده بخش

فال قهوه

     دیشب مامانم دو تا فنجون قهوه درست کرده بود که خیلی با استاندارد ها تفاوت داشت، البته تقصیری نداشت، نه مدل خاصی بلد نبود که درستش کنه، نه آسیاب خاصی داشت که با توجه به قهوه آسیابش کنه و نه اینکه بدونه چقد آب بزنه و آبش باید تو چه دمایی باشه. خب همه اینا با یه قهوه رو قهوه میکنه اما حرف من چیزی دیگه هستش. بعدش فال قهوه گرفتیم. حدود 5 سال پیش دوبار پیش زندایی مامانم نشسته بودم و اون موقع یاد گرفته بودم که چی نماد چیه و از این جور حرفا. البته دیشب فقط یادم بود که نقطه سفید نماد یه خبره. قاعدتا هیچ اعتقادی به فال قهوه ندارم ولی خب نتایجش جالبه. مثلا توی مجلسی که بودیم دخترخاله مامانم که حامله بود توی نعلبکیش یه پسر بچه افتاده بود و این جالب بود از نظرم، چون یه ماه بعدش پسر زایید :)

     دنبال این نبودم که یادم بیاد چی به چیه، میتونستم برم یه گوگل کنم و یادم بیاد، اما ترجیح دادم بشینم و بهش نگاه کنم و از تخیلم استفاده کنم ببینم چیا از توش درمیاد. خیلی حال میده آدم از هیچی بشینه یه چیزی بسازه، این که قوه خیالتو آزاد کنی و بذاری بره و تو دنبالش بدویی خیلی از نظر من باحاله و حس رضایت از خویشتن منو ارضا میکنه! توی این کنکاشت به یه آدم که رو صندلی نشته بود، یه آدم در حال رقص و سماع و یه گربه دیدم.

     پیشنهاد میکنم چند وقت یه بار اینو تجربه کنید، اگرم قهوه دمه دستتون نیست یا حال ندارید برید درست کنید با ابرای تو آسمون و حتی خیلی شاختر با ستاره ها که دیگه حداقل توی تهرون نمی بینیمشون تخیل کنید. همه این صورت فلکی ها همینجوری ساخته شده دیگه، یکی یه چیزی ول داده، بعد در نظر دیگران خودشو بدست آورده معروف شده، به همین سادگی!

پ.ن: اگه میخاین بیشتر در مورد قهوه و آداب درست کردن و خوردنش و حتی راجع به کافی شاپ ها بیشتر بدونین یه سر به آیکافی بزنین. تو نوشته قبلی نوشته بودم که ما تو وب فارسی کاره جدید و عجیب کم میکنیم، منظورم چیزی در این حد و حدود بود، نه از این سایت دانلودا!

پ.ن 2: بی ربط ولی اگه این روزا با سرچ توی گوگل مشکل دارین من شدیدا بهتون داک داک گو رو پیشنهاد میکنم. نتایج هیچی به گوگل نمیرسه ولی خب با این داستان های پریسم و NSA این موتور جستجوی خوبیه، چون شما رو ردیابی و علایقتون رو ثبت نمیکنه، برعکس همه!

مطلب مهمان قبول میکنم اما نویسنده مهمان نه!

     با اینکه دیر به دیر آپدیت میکنم اما مطالبی که درفت میکنم که بعدا بنویسم و یا توی دفترچم یادداشت میکنم زیاده. یعنی به اندازه هفته ای یکی دو مطلب هست. هدفم از پذیرش نوشته مهمان این نیست که آپدیت وبلاگ زیاد بشه و مطمئنا الان که دارم این نوشته رو مینویسم دوست ندارم وبلاگمو با کسی به اشتراک بذارم و چند نویسنده ایش کنم ولی چون اثر خوب نوشتن رو دیدم و همه هم به این نکته اذعان دارن که خیلی روی پیشرفت آدم هم توی حرف زدن و هم توی فکر کردن اثرگذاره این نوید رو میدم که کسایی که وبلاگ ندارن و در واقع جرات نوشتن رو هنوز ندارن، به عنوان جرقه اولیه و راه انداختن موتورشون من براشون یک یا چند فرصت در نظر میگیرم. مطلبم هر چی میخاد باشه ولی خب با مشی وبلاگه من در تقابل نباشه. اینم منوط به اینه که حدودی از چیزی که میخواهین بگین رو برام میل کنین و بعد من اوکی اینا بدم برای پروراندن مطلب توسط شما.

     مشکلی که ما توی وب فارسی داریم اینه که تنوع در گفتار و اشتراک تجربه ها نداریم. مثلا منی که دوسال انجمن علمی بودم نمیام بهتون بگم چی شد، چی عایدم شد، چیکارا کردم و... این هم به من کمک میفهمم چیکارا کردم و ذهنیتم نسبت به خودم اصلاح میشه و هم کسی که دوست داره کاری کنه و یا داره انجام میده از تجربیات من استفاده کنه. مثلا الان دو تا از دوستام که هر دو اسمشون امیر هست، یکیشون دبیر انجمن علمی عمران امیر کبیره و یکی علم و صنعت. من با جفتشون بودم و میدونم قبلش توانایی مدیریت و کنترل تیم نداشتن و الان حتما با پارسال تفاوت میکنن ولی ندیدم بیان چیزی از این تجربیاتشون بگن، چقد سختی کشیدن و اینجور حرفا.

     خلاصه اگه وبلاگ قدیمی دارین برین تجدیدش کنین و اگرم ندارین من با شرایط بالا در خدمتم!

پ.ن: اگر کسی دعوتنامه برای سیستم بیان میخواد توی کامنت ها بگه چون من 9 تا دارم.

دعای ابوحمزه- قسمت اول

تصمیم گرفتم دعای ابوحمزه رو هر روز یه قسمتیشو براتون بذارم. برنامه ریزیش طوریه که هر شب ساعت 10 یه قسمتیش میاد و تا حدود 12 روز تموم میشه. تیکه تیکه بذاریم احتمال اینکه خونده بشه زیاد تر میشه. میریم که شروع کنیم...

منبع

بسم الله الرحمن الرحیم

 اِلهی لا تُؤَدِّبْنی بِعُقوُبَتِکَ وَلا تَمْکُرْ بی فی

خدایا مرا به مجازات و عقوبتت ادب مکن و مکر مکن به من

حیلَتِکَ مِنْ اَینَ لِی الْخَیرُ یا رَبِّ وَلا یوُجَدُ اِلاّ مِنْ عِنْدِکَ وَمِنْ اَینَ

با حیله‌ات. از کجا خیری به دست آورم ای پروردگار من با اینکه خیری یافت نشود جز در پیش تو و از کجا

لِی النَّجاه وَلا تُسْتَطاعُ اِلاّ بِکَ لاَ الَّذی اَحْسَنَ اسْتَغْنی عَنْ عَوْنِکَ

نجاتی برایم باشد با اینکه نجاتی نتوان یافت جز به کمک تو. نه آن کس که نیکی کند بی نیاز است از کمک تو

وَرَحْمَتِکَ وَلاَ الَّذی اَسآءَ وَاجْتَرَءَ عَلَیکَ وَلَمْ یرْضِکَ خَرَجَ عَنْ

و رحمتت و نه آنکس که بد کند و دلیری بر تو کند و خوشنودی‌ات نجوید از تحت قدرت تو بیرون رود

قُدْرَتِکَ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ بگوید تا آنکه نفس قطع شود [بِکَ] عَرَفْتُکَ

ای پروردگار من ...  به‌وسیله خودت من ترا شناختم

وَاَنْتَ دَلَلْتَنی عَلَیکَ وَدَعَوْتَنی اِلَیکَ وَلَوْلا اَنْتَ لَمْ اَدْرِ ما اَنْتَ

و تو مرا برخود راهنمایی کردی و به‌سوی خود خواندی و اگر تو نبودی من ندانستم که تو کیستی

اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذی اَدْعوُهُ فَیجیبُنی وَ اِنْ کُنْتُ بَطیـئاً حینَ یدْعوُنی

ستایش خدایی را که می‌خوانمش و او پاسخم دهد و اگرچه وقتی می‌خواندم به‌کندی به درگاهش روم

وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی اَسْئَلُهُ فَیعْطینی وَاِنْ کُنْتُ بَخیلاً حینَ یسْتَقْرِضُنی

و ستایش خدایی را که می‌خواهم از او و به من عطا می‌کند و اگرچه در هنگامی که او از من چیزی قرض خواهد من بخل کنم

وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی اُنادیهِ کُلَّما شِئْتُ لِحاجَتی وَاَخْلوُ بِهِ حَیثُ شِئْتُ

و ستایش خدایی را که هرگاه برای حاجتی بخواهم او را ندا کنم و هر زمان بخواهم برای

لِسِرِّی بِغَیرِ شَفیـع فَیقْضی لی حاجَتی اَلْحَمْدُللهِِ الَّذی لا اَدْعُو غَیرَهُ

راز و نیاز بدون واسطه با او خلوت کنم و او حاجتم را برآورد. ستایش خدایی را که جز او

وَلَوْ دَعَوْتُ غَیرَهُ لَمْ یسْتَجِبْ لی دُعآئی وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی لا اَرْجُو

کسی را نخوانم و اگر غیر او دیگری را می‌خواندم دعایم را مستجاب نمی‌کرد و ستایش خدایی را که به‌جز او

غَیرَهُ وَلَوْ رَجَوْتُ غَیرَهُ لاََخْلَفَ رَجآئی وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی وَکَلَنی

امید ندارم و اگر به غیر او امیدی داشتم ناامیدم می‌کرد و ستایش خدایی را که مرا به حضرت خود

اِلَیهِ فَاَکْرَمَنی وَلَمْ یکِلْنی اِلَی النّاسِ فَیهینُونی وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی

واگذار کرده و از این رو به من اکرام کرده و به مردم واگذارم نکرده که مرا خوارکنند و ستایش خدایی را که

تَحَبَّبَ اِلَی وَهُوَ غَنِی عَنّی وَالْحَمْدُ للهِِ الَّذی یحْلُمُ عَنّی حَتّی کَاَ نّی

با من دوستی کند در صورتی که از من بی نیاز است و ستایش خدایی را که نسبت به من بردباری کند تا به جایی که

لا ذَنْبَ لی فَرَبّی اَحْمَدُ شَیء عِنْدی وَاَحَقُّ بِحَمْدی اَللّـهُمَّ اِنّی اَجِدُ

گویا گناهی ندارم. پس پروردگار من ستوده‌ترین چیزها است نزد من و به ستایش من سزاوارتر است. خدایا من همه راه‌های

سُبُلَ الْمَطالِبِ اِلَیکَ مُشْرَعَةً وَمَناهِلَ الرَّجآءِ اِلَیکَ مُتْرَعَةً

مقاصد را به سوی تو باز می‌بینم و چشمه‌های امید را به‌سویت سرشار می‌یابم

وَالاِْسْتِعانَةَ بِفَضْلِکَ لِمَنْ اَمَّلَکَ مُباحَةً وَاَبْوابَ الدُّعآءِ اِلَیکَ

و یاری جستن به فضل تو برای آرزومندانت مباح و بی‌مانع است و درهای دعا به‌سوی تو برای

لِلصّارِخینَ مَفْتوُحَةً وَاَعْلَمُ اَنَّکَ لِلرّاجی بِمَوْضِعِ اِجابَة وَلِلْمَلْهوُفینَ

فریادکنندگان باز است و به خوبی می دانم که تو برای اجابت شخص امیدوار آماده‌ای و برای فریادرسی اندوهگینان

بِمَرْصَدِ اِغاثَة وَاَنَّ فِی اللَّهْفِ اِلی جوُدِکَ وَالرِّضا بِقَضآئِکَ عِوَضاً

مهیای فریادرسی هستی و به‌راستی می‌دانم که در پناهندگی به جود و کرمت و خشنودی به قضا و قدرت عوضی است

مِنْ مَنْعِ الْباخِلینَ وَمَنْدوُحَةً عَمّا فی اَیدِی الْمُسْتَاْثِرینَ وَاَنَّ

از جلوگیری کردن بخیلان و گشایشی است از احتیاج بدانچه در دست دنیاطلبان است و به‌راستی

الرّاحِلَ اِلَیکَ قَریبُ الْمَسافَةِ وَاَنَّکَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ اِلاّ اَنْ

کوچ کننده به درگاهت راهش نزدیک است و مسلماً تو از خلق خود در حجاب نشوی مگر آنکه

تَحْجُبَهُمُ الاَْعمالُ دوُنَکَ وَقَدْ قَصَدْتُ اِلَیکَ بِطَلِبَتی وَتَوَجَّهْتُ اِلَیکَ

کردارشان میان آنها و تو حاجب شود و من با مطلبی که دارم قصد تو را کرده

بِحاجَتی وَجَعَلْتُ بِکَ اسْتِغاثَتی وَبِدُعآئِکَ تَوَسُّلی مِنْ غَیرِ

و با حاجت خود رو به درگاه تو آوردم و استغاثه‌ام را به درگاه تو قرار دادم و دعای تو را دست آویز خود کردم بی آنکه من

اسْتِحْقاِ لاِسْتِماعِکَ مِنّی وَلاَ اسْتیجاب لِعَفْوِکَ عَنّی بَلْ لِثِقَتی

استحقاق داشته باشم که تو از من بشنوی و نه مستوجب آنم که از من بگذری بلکه بدان اعتمادی که من

بِکَرَمِکَ وَسُکوُنی اِلی صِدِِْ وَعْدِکَ وَلَجَائ اِلی الاْیمانِ

به کرم تو دارم و آن اطمینانی که به درستی وعده‌ات دارم و به خاطر پناهندگی‌ام به ایمان

بِتَوْحیدِکَ وَیقینی بِمَعْرِفَتِکَ مِنّی اَنْ لا رَبَّ [لی] غَیرُکَ وَلا اِلـهَ اِلاّ

و اعتقادی که بر یگانگی تو دارم و یقینی که به معرفت و شناسایی تو دارم که می‌دانم پروردگاری غیر

اَنْتَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ اَللّـهُمَّ اَنْتَ الْقائِلُ وَقَوْلُکَ حَقٌّ وَوَعْدُکَ

تو نیست و معبودی جز تو وجود ندارد یگانه‌ای که شریکی برایت نیست خدایا تو فرمودی و گفتارت حق و وعده ات

صِدٌِْ وَاسْئَلوُا اللهَ مِنْ فَضْلِهِ اِنَ اللهَ کانَ بِکُمْ رَحیماً وَلَیسَ مِنْ

راست است (که فرمودی) «و درخواست کنید خدا را از فضلش که به‌راستی او به شما مهربان است» و رسم تو چنان نیست

صِفاتِکَ یا سَیدی اَنْ تَاْمُرَ بِالسُّؤالِ وَتَمْنَعَ الْعَطِیةَ وَاَنْتَ الْمَنّانُ

ای آقای من که دستور سوال بدهی ولی از عطا و بخشش دریغ نموده و خودداری کنی و تویی بخشاینده

بِالْعَطِیاتِ عَلی اَهْلِ مَمْلَکَتِکَ وَالْعائِدُ عَلَیهِمْ بِتَحَنُّنِ رَاْفَتِکَ

به عطایا بر اهل کشور خود و متوجه بدانها به مهربانی و رأفتت.

بی پروا بگم، میترسم!

    کلی آهنگ، کتاب و فیلم و عکس جالب آماد کرده بودم که روی وبلاگ باهاتون به اشتراک بذارم اما نشد چون ترسیدم. رک و راست بهت بگم که میترسم، وقتی یه چیزی به شما بدم من مسئول اون هستم که شمارو باهاش آشنا کردم و از این مسئولین میترسم. راجع به چیزای خاصی حرف نمیزنم، هر چیزی. میترسم  وقتی در حال گوش کردن آهنگیه که من بهش دادم و فیلم به سفارش من میبینه میتونسته کار مفید تری بکنه، یا مثلا اگه این نبوده از روی بیکاری ممکن بوده یاد خدا بیوفته و میترسم از اینکه این فرصتو از بقیه بگیرم.حالا عکس العمل طرف چه غفلت باشه، چه کاره بد، چه کار بیهوده. 

    من به قدر خودم گناه و اشتباه دارم و نمیخام برام توسط بقیه مشکل ایجاد بشه. حوصله به دوش کشیدن اشتباه بقیه رو ندارم. از اینکه من یه حرف بزنم و طرف توی فانتزیش یه چیز بد برداشت کنه، میترسم چون باید جواب پس بدم.شمایی که منو میشناسین میدونین که من عاشق اشتراک اطلاعاتم و کافیه بفهمم طرفم نمیدونه یه چیزی رو، بمبارونش میکنم و دوست دارم اطلاعاتمو رایگان در اختیار بقیه قرار بدم  که این اخلاقم با این منطقم خیلی وقتا تو روی هم وایمیستن و من زجر میکشم. و صبر میکنم به همون معنای گیاه بدمزه، عذابم میده ولی خب انگار چاره ای نیست. شاید بگین داره زیاده روی میکنه و همش تخیله ولی متاسفانه اینو وقتی فهمیدم که دیدم داره اتفاق میوفته. وقتی عکس العمل در قبال چیزایی که به بقیه دادم رو دیدم و برداشتی که ازشون شد واقعا کف کردم. یه موقع فکر میکنم که من در مورد وبلاگ مسئول نیستم چون کسی که اومده خونده و اشتباه کرده مسئوله و من مجبورش نکردم، اما بعدش میگم که اگه این نبود که نمیتونست بخونه پس مسئولم. فرقی نداره من یه چیز رو مستقیم بهت بگم یا بهت بدم و یا اینکه غیر مستقیم از حرفام و کارام برداشت بشه، چون  از من به تو یه چیزی رسیده. حتی شده وقتی یه تورنت دانلود کردم و مراما باید seed بکنم چون یکی هم برای من اینکارو کرده، اول باید مطمئن بشم که توش چیه بعد انجام بدم.

    چند وقتیه دارم روی این داستان کار میکنم. البته از دستم در میره اما سعی ام رو دارم میکنم. در کنار اون دارم سعی میکنم از این ایمیل های شایعه و اینا رو پخش نکنم، جک برای کسی نفرستم و اگه برام فرستادن برا کسی نخونم، مطالبو با منبعشون بگم و از این جور کارا. خیلی در مورد لینکی که به اشتراک میذارم فک میکنم تا محتوای دو پهلو نداشته باشه. جالبتر از اون از این ترسم میترسم که یه وقت میتونستم یه حرفیو بزنم که من فک میکردم ضررش بیشتره ولی برا یکی نفعش بیشتر بوده و اینجاست که رسما هنگ میکنم. توی یکی از داستانهای مستور بود، یکی از شخصیت ها حرفی زد که حرف دل منم بود "اگر کسی روزی حداقل یه بار گریه نکنه دیوونه اس" و الان میفهمم که قطعا همینطوره و ما نیز دیووانه ایم و چون همه دیووانه هستن ما نمیفهمیم چون یعرف الاشیا بالاضدادها نقطه

تشدید

   مصطفی مستور اومده بود دانشگاهمون، بیرون سالن داشتم با یکی از بچه ها صحبت میکردم که خیلی احساس جالبی دارم وقتی مستور میخونم، یهو یه حرف جالب زدم خودم موندم از کجا اومد یهو، گفتم موجه کتاباش میوفته روی موج طبیعی من تشدید میکنه. تشدید به زبان خودمونی اینه که با یه اتفاقی دچار نوسان با دامنه بیشتر میشی، حالا عوامل مختلفه، مثلا یه موج تماما یا قسمتیش بیوفته روی موج دیگه و دامنه رو افزایش بده. چند وقت پیش هم داشتم کتاب گریه های امپراطور فاضل نظری میخوندم که دقیقا همینطور شدم. سره یه مشکلی که برام پیش اومده بود خیلی ناراحت بودم و وقتی شعراشو میخوندم حس میکردم داره برای من میگه، قبلا چند بار خونده بودم شعراشو ولی هیچ وقت درکش نمیکردم، یا حداقل اینطوری نبود. شدیدا دچار تشدید شدم.

   شاید بدونید که بدن ما به خاطر ساختار منحصر به فرد DNA هامون، صدای منحصر به فردی هم تولید میکنه، پس قاعدتا ما هم میتونیم دچار تشدید بشیم. یادمه پروفسور قدرتی سره درس فولاد زمانی که داشت فرکانس طبیعی سازه رو توضیح میداد میگفت که شما هم فرکانس طبیعی بدن دارید که مثلا موقع دعا یا قرآن به صورت مشهود چپ_راست و یا عقب_جلو میشید. پس فک نکنم خیلی بیراه باشه این حرفم.

   وقتی دچار تشدید میشم شدیدا دلم برای خدا تنگ میشه. بارها شده داشتم توی مترو و خیابون مستور میخوندم یهو اینجوری شدم. انگار دارم تو یه ارتفاع 2 متری بالا تر از سطح زمین راه میرم و به همه تسلط دارم، آدما برام جالب میشن، میدونی انگار به جای اینکه موجم دچار افزایش دامنه بشه، روحم میشه و توی بدنم دیگه نمیشه نگهش داشت و هی بهم فشار میاره و میرم تو یه عالمه دیگه، کاملا حس میکنم دارم  یه فیلم میبینم، یه مستند، مثه این مستندا که درباره مورچه هاس، همش دارن دونه اینور اونور میبرن. گوشه چشمم اشک جمع میشه، دهنم تکون نمیخوره و فقط مثل تراکتور فکر میکنم. به خودم، خدا، اینکه چیکارا باید براش میکردمو نکردم، چه کارا نباید میکردمو کردم، بارها شده جلوی بغضمو بدجور گرفتم تو خیابون نترکم.

   بعد این سال ها به این نتیجه رسیدم که آدم خیلی احساسی هستم. نمیدونم چقد بروز میدم. فک کنم خیلی کم. یه بار مشاور روانشناسی دانشگاه گفت مثه یه سنگ توپری هیچ چیز از داخلت پیدا نیست. اولش بهم برخورد ولی دیدم راست میگه. برای خودم جالبه که دارم این حرفا رو میزنم ولی دوست داشتم حداقل شمایی که این سنگو میبینید، بفهمید توش چه خبره، همین!

اگه میخاید بفهمید این دعا یعنی چی اینجوری بخونیدش

بسم الله الرحمن الرحیم

اَللّـهُمَّ اَدْخِلْ عَلى اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیرٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اَشْبِعْ کُلَّ جائِعٍ  بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیانٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدینٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریبٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ فُکَّ کُلَّ اَسیرٍ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اَصْلِحْ کُلَّ فاسِدٍ مِنْ اُمُورِ الْمُسْلِمینَ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَریضٍ بالظهور الحجه

اللّهُمَّ سُدَّ فَقْرَنا بِغِناکَ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ غَیِّر سُوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِکَ بالظهور الحجه

اَللّـهُمَّ اقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَاَغْنِنا مِنَ الْفَقْرِ بالظهور الحجه

اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ 

به نظرتون الان با معناتر نمیاد؟ اگر بحثی دارید توی نظرات بگید.