برخلاف چیزی که شاید تا الان از من دیده باشید یا از نوشته هام برداشت کرده باشید، من به شدت احساسی هستم. نمیگم خوبه یا بد، فقط میدونم هست! چیزای ساده کاری با من میکنه که از غصه میترکم. هر بار که یه چیزی از جانب افراد دیگه برام اتفاق میوفتاد و بهم میریختم، شروع میکردم به انجام یه سری کارها. مهمترین اش دل کندن بود. چون حس میکردم که چقدر توی دنیا غرق شدم که یه همچین چیزی منو انقدر عذاب میده! استاد اخلاقم حرف قشنگی میزد، میگفت:
اگر ظرفیتت قدر یه کاسه باشه، یه سنگ ریزه بندازی توش سونامی رخ میده، اما اگر قدر دریا باشه، اصن نمیفهمیش!
خب دل کندن چطوری؟ یهو میرم نصف فیلم هام و اهنگ هام رو پاک میکنم... فید هامون رو کم میکنم، مطالبی که توی شبکه های اجتماعی دنبال میکردم یا گروه هایی که عضو بودم رو ترک میکردم! اما... یه حرکت فواره ای بود. به سرعت میرفتم بالا، با سرعت میومدم پایین. دلیل اصلی این مشکل این بود که یه چیزی که حذف بشه، اگر براش جایگزین نذاری، یا برمیگرده بر موضع اول یا به تجربه میره یه چیز بدتر رو تجربه میکنه!
شرایطی این چند وقت برام رخ داد که دوباره اینطور شدم. ولی خب بهتر دیدم به جای اینکه حرکت های ناگهانی بزنم، بشینم برای خودم راهنما یا به قول فرنگی ها manual بنویسم. خیلی وقت پیش توی وبلاگ جادی این نمودار رو دیده بودم و از اونجایی که خیر سرمون ما هم گیک هستیم و این شرایط هم شرایط تکراری هست، تصمیم گرفتم راهنمای خودم رو برای خودم بنویسم.
اولین کاری که کردم این بود که اورنوت عزیز رو باز کردم و یه یادداشت جدید درست کردم: "راهنمای مواجه با خویشتن تحت بی توجهی ها"
چک لیستش رو فعال کردم و دونه دونه نوشتم چیکار باید بکنم، اول اینکه هدف من از این کار چیه، میخام به کجا برسم، با چی میرسم و چجوری میرسم. موارد رو دونه دونه یاداشت کردم.
عصرش دیدم یه حالت لشی تو تنم هست که حال هیچ کار ندارم، رفتم دوباره سر اورنوت و این دفعه " کارایی که میتونی وقتی حال نداری انجام بدی" رو ایجاد کردم. مواردی مثل گرد گیری و مرتب کردن اطراف و از این دست چیزا رو نوشتم توش.
در برنامه ام هست برای مواقعی که سبز میشم هم یه دستور العمل بنویسم. چون یه چیز تکراریه و راه حل تکراری داره، اما توی اون حالت که باشی یادت نمیاد قبلا چیکارا کردی. به نظر خودم کار بزرگی برای خودم انجام دادم...
پیش به سوی دریا شدن...
