تقصیر من نیست!

نشسته بودن کنار خیابون، بالای میدون ولیعصر... سه نفر بودن. یکی گیتار میزد و دوتای دیگه فاز ناله برداشته بودن. جلوشون چند تا عکس از دوستشون که به روایت عکس بالا مریض هست و دارن برای درمان اون پول جمع میکنن...

رفتم ازشون عکس بگیرم، اول اجازه گرفتم گفت نه. گفتم صورت ها رو محو میکنم، بازم نذاشت. گفتم از این عکس ها عکس بگیرم؟ گفت نه! گفتم فقط از نوشته چی؟ بالاخره اجازه داد. میگفت نیما خودشم نمیدونه داریم براش پول جمع میکنیم.

من نمیدونم راست میگفت یا نه، من بهشون کمک نکردم چون اطمینان نداشتم. سه سال پیش که این پست قشنگ وبلاگ خاطرات یک پزشک قانونی رو خوندنم، همش این حرفش جلوی چشمم بود... دروغ یه سری آدم باعث شده که اگر کسی هم نیاز داشته باشه من نتونم بهش اطمینان کنم.وقتی پسر خالم که الان داره پزشکی میخونه و تو بیمارستان امام خمینی هست بهم گفت:" پول جمع کردن نمیخاد.. بیاد بیمارستان مفتی درمانش میکنن."، اطمینانم بیشتر صلب شد. با این بیمه جدید سلامت ایرانیان که همه الان بیمه هستن، البته من نمیدونم بیماری این نیما ( البته در صورت وجود نیمایی ) چی بود که نیاز به پول برای درمان داشت، و از چند و چون بیمه هم خبر ندارم، ولی حرف پسرخالم جای تامل داره!

امروز با حمید رفتم فیلم پرویز رو ببینم. توی حوه هنری داره در کنار م.شیمی، کارگردانی یاد میگیره و چند تا تجربه داره (حتی منم تو یکی از مستنداش بازی کردم که امروز گفت تدوینش تموم شده)، میگفت که برای یه مستند، خودش نشسته نقش یه گدا رو بازی کرده و توی یه ربع 8 هزار تومن کاسب شده.

همه اینارو که میذارم کنار هم، میبینم اگرم طرف واقعا نیاز داشته و من کمکی نکردم، حداقل تقصیر من یکی نیست... 

دیالوگ 2: شَرِ کسی رو یا ببخش یا فقط به خودش برگردون

+  زن جنتی مرده!

 -  اِاِاِ، کی؟

+ همین دیروز، پریروز.

-  فقط به احترام پسرش چیزی بهش نمیگم...

+  با جنتی مشکل داری به زنش چه ربطی داره؟ چرا الکی پسرش رو بهونه میکنی؟ شدی مثل کسایی که با یکی دعواشون شده فحش خواهر و مادر میدن... به اون بنده خدا ها چه! اگر زورت به یکی نمیرسه چرا بقیه از بقیه مایه میذاری؟؟

پ.ن: فیلم پرویز یه همچین فضایی داره...

دید کوتاه مدت و دید بلند مدت

نیمه های ماه رمضون بود که افطاری خونه پسر عموم اینا بودیم. شوهر عمم بحث اینو داشت میکرد که جدیدا بنزین خیلی زود تموم میکنه و بنزین های جدید زود میپره. میگفت که اول فکر میکرده فقط مشکل خودشه، ولی بعدا که به دوستا و همکاراش گفته همه تایید کردن. پدر من که توی آزمایشگاه پژوهشگاه شرکت نفت هست، گفت که چند نمونه از بنزین های جدید رو آزمایش کردن و دمای تبخیر حدود 42 درجه بوده(یعنی دقیقا دمای امروز تهران). میگفت که پنتان بنزین های جدید، برای پایین آووردن عدد اوکتان بیشتره شده و خودش توی دمای تبخیر تاثیر داره، کما اینکه بنزین های قبلی حدود 20 درجه سانتیگراد بیشتر یعنی حدود 60 درجه دمای تبخیرشون بوده. شوهر عمم پرسید که خب این خوبه یا بد، بابام میگفت که همین حدودا درسته و بنزین خوبیه. شوهر عمم قاطی کرده بود که خب ما چیکار کنیم که داریم همش پول بنزین میدیدم و توی باک نمیمونه و از این جور حرفا. من اونجا بهش گفتم که شما داری توی کوتاه مدت این پول رو پرداخت میکنی و برات زور داره، ولی در واقع در آینده نزدیک بدون اینکه تو بفهمی از جیبت برداشته میشد، میدونی چرا؟ چون آلودگی زیاد باعث ایجاد سرطان های زیاد میشه و از بس هزینه درمان سرطان سنگینه، دولت مجبوره هم رو دارو هم رو درمان یارانه بده. دولت هم منبع اصلی درآمدش مالیات و نفت هست که در واقع از جیب من داره پول میره و یکی دیگه درمان میشه. این تازه بهترین حالتش بود که خودت و یا نزدیکانت به سرطان مبتلا نشن که اونوقت هزینه ها انقدر بالاست که ممکنه حتی به درجه فقر برسیم!

تازه این فقط از بحث سرطان بود. آلودگی محیط زیست، از بین رفتن گونه های گیاهی و جانوری که خودشون یا طعمه و یا شکار برای حیوانات دیگه بودن و بهم ریختن اکوسیستم، هزینه بازیابی اکوسیستم، هزینه مبارزه با حیوانات موذی (هر موش تو تهران 120 هزار تومان) که یه روز خوراک گونه منقرض شده بودن و... که بازم همه از جیب ما میره.

مورد دیگه که واقعا منو آزار میده ریختن زباله توی خیابون هست. ما نمیفهمیم که پول ریختن این زباله ها رو خودمون میدیم. با مثال توضیح میدم:

دو سال پیش رفته بودیم تالاب انزلی، غرق در زباله بود. هر زباله ای که بگی بود، از شیشه آب معدنی تا پوست میوه! خب باشه، مگه چی میشه؟ تالاب انزلی از دو جهت دارای اهمیت هست، یکی از لحاظ زیستی و محلی برای پرندگان مهاجر و دومی درآمد افراد بومی از طریق گردشگر و بازدید کننده ها از تالاب که اولی روی دومی تاثیر داره. زباله ها مخصوصا پلاستیک ها هم غذای این پرنده ها میشن و هم دور بدنشون گیر میکنه و زندگی یا پروازشون رو مختل میکنه(توصیه به شدت اکید میکنم حتما این سخنرانی TED  رو در مورد این موضوع ببینید، زیرنویس فارسی هم داره). همچنین در اثر تابش آب به پلاستیک ها امکان آزاد شدن مواد سرطان زا بیشتر میشه و باعث از بین رفتن تدریجی حیات آبی و گیاهی و پرندگان اونجا میشه. در نتیجه همه اینها منطقه دیگه از رونق گردشگری میوفته و باعث کمبود درآمد مردم و افزایش بیکاری میشه. حالا برای جبران این ها یا نرخ های موجود میره بالا و یا هزینها های دولت برای مقابله با بیکاری و مشکلات محیط زیستی زیاد میشه که باز پولش از جیب منو تو میره. دقت کردی؟ یکی توی جاده شمال آشغال میریزه، آبهای سطحی میریزدتش به رود ها، میره میرسه تا تالاب، مشکلات مذکور ایجاد میشه و در نهایت پول از جیب من میره!

توی شهر هم همینه. استدلال اونایی که آشغال میریزن اینه که شهرداری جمع میکنه، به تو چه! یکی اگه یه بار براش توضیح بده که ببین این آشغال تو، نیازه به کسی داره که جمع کنه، اون از شهرداری حقوق میگیره، یه دورم از ما ماهیانه، بعد شهرداری این قیمت رو میکشه روی عوارض شهری و درنهایت پولشو من باید بدم، پس به من ربط داره!

میرسیم مورد سوم، پریشب دوست بابام افطار اومد خونمون و با خودش یه جعبه بزرگ شیرینی خامه ای آوورد که تقریبا میشد 25 هزار تومان قیمتش رو تخمین زد. تقریبا همیشه اینطور هست که کسی که مهمون دعوت میکنه خودش شیرینی میخره و این شیرینی دوم وبال گردن آدم میشه. چون بعد مهمونی به خودی خود غذا میمونه و یخچال اینا جا نداره، معضل اینم میاد روش. از اونور علاوه به علاقه خودم به شیرینی خامه ای، با سبک زندگی الان ما جز ضرر چیزی نداره. و مورد سوم که باید بزور بخوری تموم بشه و کلا چیز ناپایداری هست. داشتم به این فکر میکردم که خب چیکار کنیم؟ دست خالی که زشته، چی ببریم... که رسیدم به گلدون!! واقعا با همین 25تومان و حتی ارزونتر(دو تا کاکتوس کوچیک) میشه هم به خونه میزبان زیبایی داد، هم موندگار هست، هم شادابی برای اهل خوبه میاره و هم هوا رو برات تصفیه میکنه. بهتر نیست؟

چیزی که الان بحث توی ایران و دنیا داغ هست توسعه پایدار هست، و این حاصل نمیشه مگر با نگاه کردن به افق های دورتر...

خیلی دوست دارم به جریان یه موضوع تو آینده بپیوندم و ببینم تهش چی میشه برای من و برای بقیه. توی این زمینه احتمال بالا خیلی چیزا رو نمیبینم، همونطور که در مطالب بالا ندیدم، ولی برام جذاب هست و کلی ایده جدید برام درست میکنه. دوست دارم اگر جایی از مطالب بالا رو میتونید نقد کنید حتما از روی لطف برام انجامش بدید. در آخر امیدوارم مثل شعار اصلی این بلاگ، مصداق این گفته نشم....

/تمام./

حذف پزشکی

همونطور که توی پست های قبلی گفته بودم، میخوام اینجا براتون داستان حذف پزشکیمو تعریف کنم. داستان از اونجایی شروع شد که دو ترم پیش من توی 3 روز باید ده واحد رو امتحان میدادم، به این ترتیب که روز اول 5 تا، استراحت، بعد دوباره 5 تا. از اونجایی که بتن 2 دهن اینجاب رو مزین فرموده بودن، نرسیدم برای زبان تخ آماده بشم و چون باید بعد امتحانش ارائه مطلب هم میدادم که آماده نبود، تصمیم به حذف پزشکی این درس گرفتم. خب، تا اینجاش کاملا مثل همه پیش رفت تا حدود 3 ماه بعد. کلاسا شروع شده بود و زمان تحویل مدارک حذف پزشکی. سر کلاس پی استادمون اعتقاد داشت باید کلاس با یه حدیث شروع بشه، منم که هفته قبل داوطلب خوندن حدیث شده بودم، این حدیثو از امام علی انتخاب کردم، چون اگه پست های منو خونده باشین میدونین که یکی از دغدغه هام دروغه:

(علامة) اَلایمانُ أَن تُؤثِرَ الصِّدقَ حَیثُ یَضُرُّکَ عَلَى الکَذِبِ حَیثُ یَنفَعُکَ؛

(نشانه) ایمان، این است که راستگویى را هر چند به زیان تو باشد بر دروغگویى، گرچه به سود تو باشد، ترجیح دهى.

(نهج البلاغه، حکمت 458)

بعد از خوندن حدیث یه توضیح هم دادم که چیزی که بین دانشجو ها خیلی مرسومه اینه که به جای هم حاضری بزنن و اسم تو لیست بنویسن و از این دست کارا. گفتم که این از اون بدبختی های سطح بالاست، چون بدون اینکه برای تو نفعی داشته باشه داری برای منفعت یکی دیگه دورغ میگی و خودتو بعدا به دردسر میندازی. بعد کلاس دیگه تیکه ها و اینا شروع شد، خداروشکر من در زمینه ناراحت شدن یه کم کم استعدادم!! :) . هنوزم بعد گذشت تقریبا یکسال دارن بهم تیکه اش رو میندازن! بعدش رفتم پیش یکی از بچه ها که آدرس دکتری که پول میگرفت و گواهی صادر میکرد(بی انصاف 18 تومان میگرفت!) رو گرفتم که برم گواهی رو بگیرم که یکی از بچه ها گفت چون منم حذف پزشکی کردم یه گواهی مهر خورده بدون متن دارم برات میارم. منم خوشحال که 18 تومان رو زنده کردم. عصری که بهش پیامک دادم که ببینه میشه گواهی رو اوکی کرد یا نه، به شوخی گفت که تو که حدیث اینجوری میخونی که حتی اگه ضرر داشت براتون دروغ نگید، چرا داری اینکارو میکنی. منم اون موقع این دلیل رو آووردم که من در کل مریض بودم و با این شگرد، گواهی‌ای که میگیرم دروغ نیست. واقعا مشکل معده دارم و طبق نتایج اندوسکوپی که هفته بعد از پایان امتحان ها دادم در آستانه زخم معده! میباشم (توی عکس های ردیف اول التهابات قرمز رنگ معلومه!)

توجه! ممکنه عکس زیر حالتون رو بهم بزنه، ولی اگر دوست دارین داخل معده رو ببینین اینجوریه! توجه!

گذشت.یکی دیگه از بچه ها هم با کلی خوشحالی اومد گفت که 2 روزه دارم فک میکنم که یه ایراد ازت به خاطر حدیثی که خوندی بگیرم که خداروشکر پیدا کردم و همین داستان حذف پزشکیته. من در اون لحظه مونده بودم بخندم که به این رفتار جالب یا ناراحت شم از این خصلت ناپسند که اولیش اتفاق افتاد. به اینم همین جواب آندوسکوپی رو گفتم، ولی خب قانع نشد چون کمر بسته بود دهن منو صاف کنه :))

ولی میشه اینو ربط داد به امتحان ندادن من؟ بعد از جلسه اخلاق هفتگیمون، از چند تا  از بچه ها پرسیدم که آقا داستان حذف پزشکی از نظر دینی چجوره. چند نفری گفتن نمیدونیم و اینکه یه مقداری مشکوکه. رفتم پیش استادم (روحی فداه)، گفت چون دانشگاه دولتی بودجه اش از بیت المال هست باید بری بپرسی، من نمیدونم ولی دانشگاه آزاد که خودت پولشو میدی فکر نکنم ایرادی داشته باشه.

دو سه روز جز به این نمیتونستم فکر کنم، داشتم دیوانه میشدم... از یه طرف ترمی بود که معدلم تاثیر داشت توی رفتنم به ارشد بدون کنکور و یه صفر همه چی رو به فنا میداد، از طرف دیگه فکر به اینکه ممکنه با این حذف معدلم بره بالا و ناحق جای یکی دیگه مستقیم برم ارشد و یا اینکه بعدا توی کار به خاطر معدل ممکنه منو توی اولویت قرار بدن و حق یکی از بین بره داشت خفم میکرد...چون همه پولی که در میاوردی در آینده حرام بود تلفن رو برداشتم زنگ زدم دفتر مرجع ام. یه آقایی گوشی رو برداشت و من بهش گفتم داستان رو. کلا نمیدونست حذف پزشکی چیه و من چی میگم، ولی هی میگفت دروغ نباید بگی و حرام هستش. قطع کردم. موندم چیکار کنم، به ذهنم رسید زنگ بزنم نهاد رهبری دانشگاه، چون هم قاعدتا به احکام آشنا هستن و هم میفهمن حذف پزشکی چیه. بعد از وصل کردن به رییس نهاد و مطرح کردن مشکل، ایشون چیز به درد بخوری به من نگفت و پیجوند قضیه رو و گفت باگ آموزشی هست. و واقعا هم بود. چون اگر کسی اون روز پدرش فوت کنه و نتونه بیاد و یا مثل یکی از دوستام روز امتحان به خاطر گودبرداری همسایه خونشون بریزه هیچ راهی جز حذف پزشکی نداره، در حالی که مشکل پزشکی نبوده. از یکی شنیدم که خودشون هم دارن اسمشو به حذف موجه تغییر میدن. مشکل اساسی دیگه این بود که معاون آموزشی دانشکده که از قضا همین استاد پی مذکور بود. آدم گیری که  نمیشد باهاش قضیه رو درمیون گذاشت، چون ممکن بود اگر نظرم عوض شه و بخوام گواهی ببرم قبول نکنه. خیلی مردد بودم... بهش بگم، نگم، چیکار کنم. خلاصه بعد مشورت با چند نفر آخر دل رو زدم به دریا و گفتم راستشو میگم. براش تعریف کردم. بهم گفت ما میدونیم که تقریبا همه اینا تقلبی هست و کسی مریض نبوده ولی چیزی نمیگیم و قبول میکنیم، تو هم بیار قبوله. خیلی حس خوبی داشن که راستشو گفتم و مشکلی پیش نیومد.موضوع رو به مامانم گفتم. میخاست رسما بزنه منو که همه این کارو میکنن، با آیندت بازی نکن و از این حرفا. قهر بود باهام دو روز! خلاصه کلـــــی فکر... کلـــــــی فکر... بالا پایین و... حاضر شده بودم صفر رو قبول کنم!

چند روز بعدش زودتر رفتم دانشگاه تا کامل قضیه رو برای رییس نهاد تعریف کنم. گفتم تلاش آخرو بکنیم قبل پذیرش صفر. برخلاف پشت تلفن خیلی بد برخورد میکرد که دنبالش نباش و برو حذفش کن. منم به تمام دلایل بالا و اینکه خیلی رو دروغ حساس بودم ول کن نبودم. بهش موضوعی رو که استاد اخلاقم مطرح کرد رو گفتم. گفتم اگر پول این دو واحد رو بدم، انگار که من کلا این واحد رو برنداشتم دیگه. اگرم کسی میگفت که تو جای یکی دیگه رو گرفتی و نذاشتی درس رو برداره، بهش میگفتم که حذف اضطراری هم دقیقا همین شرایط برش حاکم هست، تو جای یکی اومدی و نذاشتی کس دیگه بیاد و خرجم گذاشتی رو گردن دولت ولی کسی کاریت نداره. اونجا بود که رییس نهاد زنگ زد معاون آموزشی دانشگاه و موضوع رو گفت. اونم تو فاز نبود و گفت این کارارو نمیخاد ولی من اصرار کردم که بیشتر براش توضیح بده. خلاصه بعد صحبتشون گفت که پولشو بده دانشگاه. خیالم راحت شد. مسئول اصلی کار قبول کرده بود و منم راستشو گفته بودم. همه چی ردیف شد. سبک شدم، در حدی که میتونستم بچسبم به ابرها... رفتم پول دو واحد رو پرداخت کردم و تمام.

توصیه ها:

1. شبیه این مطلب، نوشته قشنگ آقای محمدرضا شعبانعلی رو بخونین.
2. دفتر مراجع باید یه مقدار تخصصی تر باشه، مثلا دفتری مخصوص به دانشجو ها، کارگر ها، کارمند ها که دقیقا مشکلات قانونی و کمبود ها رو بدونه نه مثل این بنده خدا اوت باشه
3. حداقلش اینه که اگر هر مرجعی نمیکنه این کارو نهاد های موجود بکنن. مثلا نهاد رهبری به جای شر و ور گفتن های عجیب غریب بین دو نماز و کارای مزخرف، بشینه مشکلات اینجوری رو دربیاره حل کنه، چون یه نهاد مذهبی- سیاسی هست که اولیش نیست! به رییس نهاد گفتم که ایشالله اینو که فهمیدین سعی میکنین برطرفش کنید دیگه، گفت نچ، کارای مهم تر داریم... واقعا گفت!

بروزرسانی: به پیشنهاد محمد قسمت آخر که توضیح واضحات بود رو حذف کردم و دیدم چقدر هم بهتر شد! ممنونم محمد :)

وقتی عشق به ریاضیات فوران میکند!

پارسال که وبلاگ عالی یک پزشک، کتاب خدمتکار و پروفسور را معرفی کرد، توی اولین مراجعه ام به شهر کتاب خریدمش. داستان راجع به یه پروفسور ریاضی هست که حافظه اش بر اثر تصادف دچار اختلال شده و فقط یک روز دوام میاره و هر روز صبح همه چی یادش میره. روایت داستان از زبان یه زن خدمتکار هست که شوهرش مرده(فکر کنم، اینجاهاشو پارسال خوندم یادم نیست!) و با پسر حدودا دبستانیش زندگی میکنه. چون نگهداری از پروفسور سخت بوده، چند وقت یه بار خدمتکارا عوض میشن تا نوبت به این خانم میرسه و ماجراهای دیگه...

امروز بعد حدودا یکسال کتاب رو تو قفسه دیدم و گفتم بشینم بقیه اش رو بخونم. نثر کتاب جوری هست که آدمو با ریاضی دوست میکنه، از من که ریاضی خیلی دوس دارم بگیر تا همین خانم خدمتکار که اصلا تو فاز ریاضی نبوده و از یه جایی به بعد همه ذهنش میشه ریاضی و اعداد.

در روند داستان یه سری اتفاقا میوفته و زن برادر این پروفسور که مسئول نگهداری پروفسور هست، این خانم رو اخراج میکنه. پسر خدمتکار که پروفسور به خاطر شکل کله‌اش جذر صداش میکنه و خیلی تو مدتی که مادرش اونجا کار میکرده باهاش مانوس بوده، یه روز بدون اطلاع مادرش یه کتاب از کتابخونه میگیره و میره که با پروفسور بخونه. زن برادر پروفسور خیلی از این داستان عصبانی میشه و زنگ میزنه با مادره که بیا تکلیف مون رو روشن کنیم. این قسمت از کتاب رو بخونید: (کلی تلاش کردم که بچرخونمش نشد، کلی!شرمنده..)

فرموله که نوشت خیلی ذهنم رو مشغول کرد. تو نگاه اول هر چی نگاهش کردم گفتم که قاعدتا باید این مثبت باشه، مگر اینکه اون i شیطونی کنه و منفیش کنه. یه پاراگراف خوندم دلم طاقت نیاورد. رفتم کاغذ برداشتم بشینم باهاش ور برم ببینم چجوریه. که نتیجه اش در سمت چپ تصویر دیده میشه، رسیدم به همون فرمول اصلی!

یهو یادم افتاد که این عدد رو به توان برسونم که ضریب میشه برای توان، نه اینکه توان بشه برای خود توان! هر چی فکر کردم چیکار کنم چیزی به ذهنم نرسید... رفتم سر بقیه داستان. این خانمه هم مثل من شده بود... نمیتونست ذهنشو منحرف کنه از این فرمول. میره کتابخونه و بعد از کلی گشتن میرسه به اینجا:

یافتم! فرمول اویلر... آیپد رو برداشتم و رفتم توی برنامه MathPad که برای نوشتن فرمول هاست. خواستم ازش خروجی LaTeX بگیرم که گفت باید پول بدی و اینا. توی توضیحش چشمم خورد به اسم WolframAlpha. خودش بود... چرا به ذهن خودم نرسید! رفتم توی سایتش و Euler equation رو سرچ کردم:

و تمام. با گذاشتن عدد پی جای x عبارت اول میشه 1- و جواب معادله صفر میشه( توی عکس محاسبات خودم نوشتمش!). جالبه کلی تا حالا با این فرمول کار کرده بودم، ولی اصلا یادش نیوفتادم.

و اما... این همه حرف زدم برای چی؟ معرفی کتاب؟ پز دادن اینکه گشتم جواب مساله رو پیدا کردم؟ نچ!

معادله رو ببینین: 0=1+1-. به نظر من پروفسور خیلی قشنگ به زبون ریاضی حرف خودشو زد، گفت که این چه بحث مزخرفی هست که دارید میکنید، کارتون خیلی بیهوده اس، دقیقا مثل جمع کردن این دو عدد مساوی مختلف العلامه که آخرش میشه صفر!

این برداشت خودم از این قضیه بود، شاید در ادامه کتاب هم اینو گفته باشه ولی هنوز نخوندم نمیدونم. هر چی میگذره به این قضیه که باید حرفها رو غیر مستقیم به افراد بفهمونی تا بره توی ناخودآگاهشون بیشتر ایمان میارم و تمام تلاشمم میکنم که منم اینجوری بشم ولی از بس حرف میزنم نمیشه! باید اول سعی کنم کمتر حرف بزنم و بیشتر عمل کنم.

/تمام./

مطلب مهمان قبول میکنم اما نویسنده مهمان نه!

     با اینکه دیر به دیر آپدیت میکنم اما مطالبی که درفت میکنم که بعدا بنویسم و یا توی دفترچم یادداشت میکنم زیاده. یعنی به اندازه هفته ای یکی دو مطلب هست. هدفم از پذیرش نوشته مهمان این نیست که آپدیت وبلاگ زیاد بشه و مطمئنا الان که دارم این نوشته رو مینویسم دوست ندارم وبلاگمو با کسی به اشتراک بذارم و چند نویسنده ایش کنم ولی چون اثر خوب نوشتن رو دیدم و همه هم به این نکته اذعان دارن که خیلی روی پیشرفت آدم هم توی حرف زدن و هم توی فکر کردن اثرگذاره این نوید رو میدم که کسایی که وبلاگ ندارن و در واقع جرات نوشتن رو هنوز ندارن، به عنوان جرقه اولیه و راه انداختن موتورشون من براشون یک یا چند فرصت در نظر میگیرم. مطلبم هر چی میخاد باشه ولی خب با مشی وبلاگه من در تقابل نباشه. اینم منوط به اینه که حدودی از چیزی که میخواهین بگین رو برام میل کنین و بعد من اوکی اینا بدم برای پروراندن مطلب توسط شما.

     مشکلی که ما توی وب فارسی داریم اینه که تنوع در گفتار و اشتراک تجربه ها نداریم. مثلا منی که دوسال انجمن علمی بودم نمیام بهتون بگم چی شد، چی عایدم شد، چیکارا کردم و... این هم به من کمک میفهمم چیکارا کردم و ذهنیتم نسبت به خودم اصلاح میشه و هم کسی که دوست داره کاری کنه و یا داره انجام میده از تجربیات من استفاده کنه. مثلا الان دو تا از دوستام که هر دو اسمشون امیر هست، یکیشون دبیر انجمن علمی عمران امیر کبیره و یکی علم و صنعت. من با جفتشون بودم و میدونم قبلش توانایی مدیریت و کنترل تیم نداشتن و الان حتما با پارسال تفاوت میکنن ولی ندیدم بیان چیزی از این تجربیاتشون بگن، چقد سختی کشیدن و اینجور حرفا.

     خلاصه اگه وبلاگ قدیمی دارین برین تجدیدش کنین و اگرم ندارین من با شرایط بالا در خدمتم!

پ.ن: اگر کسی دعوتنامه برای سیستم بیان میخواد توی کامنت ها بگه چون من 9 تا دارم.